Παρότι ήμουνα πάντα ένας άνθρωπος που δεν πέταγα ούτε την τσίχλα μου στο δρόμο, δεν είχα τολμήσει να μεταφέρω το «μήνυμα» αυτό και στους υπόλοιπους συνανθρώπους μας. Αυτό μέχρι και το καλοκαίρι του 1996. Τότε θυμάμαι, είχα βρεθεί για μπάνιο σε μια παραλία του νομού Αχαΐας, όπου το βράδυ το beach bar της, μετατρεπόταν σε club. Είχα πλησιάσει στην ακροθαλασσιά για να βρέξω λίγο τα πόδια μου και να θαυμάσω το απέραντο γαλάζιο. Ξαφνικά κάτι με γαργάλισε και, επειδή τρόμαξα, κοίταξα αμέσως κάτω να δω τι είναι. Ήταν, όχι μια, αλλά δεκάδες, για να μην πω 100άδες γόπες από τσιγάρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο σιχάθηκα!
Πώς τόσο καιρό κοίταγα το μακριά και όχι το κοντά, και πόσο ανόητοι είμαστε, που το βράδυ παρασυρόμαστε από το «σκοτάδι» και το κέφι και τελικά όντως, οποίος την νύχτα περπατεί λάσπη και σκ… πατεί. Αν λοιπόν μέχρι τότε είχα μόνο για εμένα το νου μου, φτιάχνοντας αυτοσχέδια τασάκια και μαζεύοντας πάντα τους καφέδες και τα πλαστικά μου, έγινα θρασύς και ενοχλητική, για όποιον έκανε το αντίθετο.
Δεν είμαι μια 'τρελή' οικολόγα! Είμαι ένας άνθρωπος που όσο μπορεί, σκέφτεται το αύριο και για αυτό φτιάχνει το σήμερα. Και όχι μόνο για την ψυχούλα που θα κάτσει με το ποπουδάκι της, στην παραλία για να φτιάξει 'ιδανικούς κόσμους' από άμμο, αλλά και για εκείνες τις 100αδες ζωές που ζουν στην θάλασσα και που δεν έχουν ούτε στόμα, ούτε χέρια να 'μιλήσουν'!" |
|